Reuniοn της τάξης του 1967 των αποφοίτων των Λυκείων Λιβαδειάς, στις 26 Μαΐου 2018.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν οι απόφοιτοι του Πρακτικού είχαμε κάνει αρκετές συναντήσεις με πρωτοβουλία του Δημήτρη Χαλβατζή, τον οποίο και ανακηρύξαμε Πρόεδρο. Ο Χαλβατζής με αντιπροσωπεία αυτοκινήτων ήταν από το Παύλο και ήταν ο καλύτερος σύνδεσμος μεταξύ των … αστών της πόλης και των παιδιών από τα χωριά.
Ο Μπάμπης Αργυρίου από τα καλύτερα παιδιά και στενός μου φίλος από το Δημοτικό βιάστηκε να φύγει 12 χρόνια πριν. Πως άντεχε τόσο περιπαιγμό αυτό το παιδί, λόγω μιας δυσκολίας στο βάδισμα που του είχε μείνει από παιδική ασθένεια ; Δεν κράταγε σε κανέναν κακία και πάντα πρώτος σε συμμετοχή σε όλες τις εκδηλώσεις. Υπηρέτησε ως Μαθηματικός (ιδιαίτερη κλίση και αγάπη στα Μαθηματικά).
Θυμάμαι κάποτε, μάλλον στην Α΄Λυκείου, σε μία κενή ώρα παίζοντας κάναμε αναπαράσταση δίκης. Ο Παπαγγελής έκανε τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου, εγώ τον Εισαγγελέα, οι Ρουμουνδούμης και Βλάχος τους δικηγόρους πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης, ο Μπρέχας το όργανο και ο Μπάμπης τον κατηγορούμενο. Είχε κλέψει μια γίδα και είχε συλληφθεί επ΄ αυτοφόρω. (Αν κάποιος άλλος παράγοντας της δίκης τα θυμάται καλύτερα ας με διορθώσει).
Στη Γ΄Λυκείου κάποτε με τον Χαλβατζή αποφασίσαμε να κάνουμε και εμείς σκασιαρχείο να δούμε πως είναι αυτό. Λόγω απειρίας ζητήσαμε από τον Μπάμπη που ήταν έμπειρος να μας συνοδεύσει. Ο Μπάμπης φυσικά δέχτηκε μετά χαράς. Αφού πήραμε κολατσιό από τον φούρνο πήγαμε στον Άγιο Φανούριο. Η ώρα όμως δεν πέρναγε και αρχίσαμε να βαριόμαστε. Τότε αποφασίσαμε να παλεύουμε μεταξύ μας για να περάσει η ώρα.
Έφυγε και ο Λάκης Σπυρόπουλος, που υπηρέτησε στην Αστυνομία και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Ταξιάρχου.
Πριν πολλά χρόνια είχα κατέβει με το αυτοκίνητο στο Σύνταγμα και πάρκαρα μπροστά στον Ελευθερουδάκη για να πάρω ένα βιβλίο. Μέχρι να βγω, ένα συνεργείο της τροχαίας, μου είχε αφαιρέσει τις πινακίδες και ετοιμαζότανε ο επικεφαλής να μου γράψει την κλήση.
– Ρε παιδιά 2 λεπτά έκανα, λέω στον επικεφαλής που εκείνη την ώρα έγραφε την κλήση.
Γυρνάει να με δει και βλέπω τον Λάκη.
– Εσύ είσαι, μου λέει . Και γυρνάει σε αυτόν που κράταγε τις πινακίδες – Βάλτες στο πίσω κάθισμα. (Μεγάλη τύχη είχα εκείνη την ημέρα).
Μετά τη σύνταξη ο Λάκης έγινε μελισσουργός και έβγαζε πολύ καλό μέλι.
Στις συναντήσεις έρχονται συμμαθητές από όλα τα μέρη της Ελλάδας καθώς και από Αμερική (Ακρίτας), Καναδά (Στάμου) και Ιταλία (Μπρέχας).
Για να θυμηθώ μερικές φράσεις από καλέσματα προηγούμενων συναντήσεων
Οι αναμνήσεις της εφηβείας του καθενός είναι μοναδικές. Δεν παραγράφονται, δεν μεταβιβάζονται, δεν δανείζονται. Μόνο εμπλέκονται και εμπλουτίζονται με τους συνομήλικους και συμμαθητές.
Μόνο όσοι βίωσαν καταστάσεις και γεγονότα μαζί σου μπορούν να τα ανακαλέσουν, κατανοήσουν και ερμηνεύσουν. Στο ταξίδι της ανάμνησης δεν χωρούν άλλοι επιβάτες.
Πότε πέρασαν 51 χρόνια; Η ανάμνηση της συμμαθητείας μοιάζει με το κρασί. Όσο παλιώνει τόση περισσότερη αξία παίρνει. Όσοι έρθουν στο κάλεσμα ας πιουν από το κρασί της εφηβείας. Απόλαυση και δύναμη για μια άγνωστη συνέχεια.
Για να δείτε κάποιες φωτό μισού αιώνα και … πατήστε αντίστοιχα